Bosanskohercegovačkim društvom već dugo vladaju anomija i solipsizam. Obe pojave su se duboko uvukle u svaku poru društva, tako da ih više niko, sem rijetkih izuzetaka, i ne doživljavaju kao pojave, već kao svakodnevni život i kao nešto što se podrazumijeva i kao nešto što je opštedruštveno prihvatljivo, čak pozitivno. I onda se pitamo zašto šutimo i trpimo dok nam gaze dostojanstvo?
Odgovor na ovo pitanje je krajnje jednostavan. I oni koji gaze tuđe dostojanstvo kao i oni koji dozvoljavaju da im gaze dostojanstvo su podjednako necivilizovani, neobrazovani, baštine jednake tradicijske principe, kulturne (ne)vrijednosti, svi oni u svojoj porodici imaju pripadnike monoteističke religije ili su to i sami, sa istim mentalnim sklopom prema dostojanstvu koji je barbarski, krajnje primitivan, najčešće poistovjećivan sa ponosom i nerijetko i sa krajnjom arogancijom – razlike nema!
Koji su motivi (?) svih onih koj su se trudili da dođu na istaknute pozicije, na jako odgovorne funkcije, na moćne društvene pozicije sa kojih odlučuju o sudbinama velikog broja ljudi, a onda zaborave na sve probleme običnih, malih ljudi. A, ti isti obični, mali, ljudi šute i trpe da bi na sljedećim izborima izabrali iste i, iste prema sebi i iste prema svojim sklonostima, najdubljim vlastitim željama, zatomljenim snovima, nerealizovanim ciljevima, jer s kim si, a bunta nema – isti si. Još i gori!
Da li mi kao predpolitičko društvo, kao barbarsko prema marginalizovanim grupama i prema najranjivijim, u koje spadaju i djeca, možemo dosegnuti elementarni osjećaj odgovornosti prema budućim generacijama na šta nas obavezuju i moral i ljudska prava i zakoni. Imamo li toliko znanja, ljudskosti i solidarnosti za tako nešto!?
Zgrade 