Građanin (lat. civis; franc. citoyen; engl. citizen) je pojam koji u raznim državama i fazama istorijskog razvoja ima različita značenja i sadržaj.
U Grčkoj antičkog doba građanin (polites) je pripadnik grada-države koji, po Aristotelu, predstavlja “sveukupnost građana.” Građanin je član rodovske file (plemenske zajednice) i fratrije (bratstva) sa pravom sudjelovanja u javnom životu, a to pravo je mogao izgubiti atimijom (lišavanje časti, oduzimanje građanskih prava) ili progonstvom. Klistenovom reformom (510. g.p.n.e.), građanska i politička prava su priznata mnogim strancima i oslobođenim robovima. U helenističko doba (od IV vijeka p.n.e.) se gubi značenje pojma građanin u tradicionalnom smislu, jer su gradovi, kao glavna uporišta robovlasnika, zavladali nad seoskim okruzima.
U srednjem vijeku građanin je stanovnik grada koji se bavi zanatom i trgovinom. Prvi srednjevjekovni građani regrutirali su se uglavnom sa sela, iz redova odbjeglih kmetova. Razvojem robnonovčanih odnosa i sve veća podjela rada između sela i grada uslovljavali su postepeno formiranje građanskog “staleža”. Građani, prvobitno zavisni od feudalaca na čijoj se zemlji, tlu, grad nalazio, započinju već u XI vijeku ogorčene borbe za svije oslobođenje. Ta borba se u raznim zemljama,državama, Evrope odvijala različito. Npr. u lombardijskim gradovima građani nisu samo izvojevali samostalnost, već su sebi podvrgli i kontrolu na okolnu seosku oblast, stvorivši na taj način gradove-države. U drugim evropskim zemljama građani pojedinih gradova izvojevali su punu samoupravu odnosno, prava komune (grad-komuna), dok su neki dobili prava polovićne ili nedovoljne samouprave (u Francuskoj; villes de bourgeoisie što bi značilo gradovi buržuja). Pravni položaj građana bio je utvrđen gradskim privilegijama dobijenim od feudalca ili vladara. Međutim, plodovima stečene slobode i prava koristili su se samo vrhovi gradskog stanovništva, tako da je krajem srednjeg vijeka građanin u pravom smislu riječi lice, osoba, koja se koristi gradskim privilegijama, to jest pripada bogatijem gornjem sloju društva nasuprot plebejskim masama.
Tako je bilo sve dok nije ograničena vlast apsolutista, pa je u Engleskoj aktom Magna Charta (The Great Charter 1215.) ograničena vlast kralja u korist jednog dijela građana, i to englaskih barona, a zatim slijede državni akti kojima se proklamiraju i osiguravaju pojedina prava širih slojeva građana: Petition of Rights 1628; Habeas Corpus Act 1679. i Bill ofRights 1689. U ponekim drugim evropskim državama pojavljuju se zakoni koji garantuju pojedina građanska prava, ali uglavnom u korist povlaštenih klasa.
Tek američka Deklaracija nezavisnosti (Declaration of Independence 1776.) i Bill of Rights 1787. predstavljaju prve akte kojima se proklamira i garantira uživanje određenih ličnih i političkih prava svim građanima. Pažljiv čitalac će ovdje primjetiti kako se termin građanin suprotstavlja pojmu podanik, koji ima samo dužnosti prema državnim vlastima, i postaje oznaka i za državljanina čiju slobodu i prava treba da poštuje i štiti država. Ove ideje usvaja, proklamira i dalje unapređuje Francuska revolucija u Deklaraciji o pravima čovjeka i građanina (Declaration des droits de l'homme et du citoyen 1789.). Te revolucionarne tekovine oživotvoruju prvi američki i francuski ustavi. Za njihovim primjerima povode se postepeno i ustavi drugih zemalja.
U novijem političkom i pravnom značenju pod riječju građanin razumije se u pravilu svaki državljanin koji uživa određeni skup građanskih i državnih prava bez obzira na klasnu, nacionalnu ili rasnu pripadnost, bez obzira na spol, socijalno porijeklo itd. Od opsega tih prava i mogućnosti njihovog stvarnog uživanja zavisi i faktički položaj građanina u svakoj državi posebno. U socijalističkim zemljama građanima se garantovalo ne samo uživanje ličnih i političkih prava nego i ekonomsko-socijalnih prava i prava iz solidarnosti i naučnog i svjetskog nasljeđa, i u pogledu uživanja pojedinih građanskih prava (osim onih koja su po prirodi stvari rezervisana isključivo za državljane) pojam građanin postaje širi od pojma državljanin, tako da obuhvata sve pojedince koji žive na državnom teritoriju.
Ali, zbivanja u svijetu, globalizacija, rastuće podjele, sve veći broj izbjeglica na planeti i prodor kapitala i slobodnog tržišta u nekadašnji “socijalistički blok” nameću redefiniciju termina građanin koji je integrativan i nadnacionalan i koji mora odgovoriti na globalne izazove kao što su, već spomenuta globalizacija, klimatske promjene, genetski inžinjering, pravednija raspodjela prirodnih i posebno ljudskih resursa, redefinicija siromaštva i privatne svojine u odnosu na javni, opštedruštveni interes, pa i na svjetsku kulturnu baštinu itd. Građanin dvadesetprvog vijeka je: svaki pojedinac u društvu koji ni jednim gestom ne šteti drugom, svojim aktivnostima i životom stvara najveće moguće i dopuštene vrijednosti i posjeduje svijest o stvarnim potrebama društva i aktivno učestvuje u njihovom unapređenju, te tako odgovorno utiče na vlastitu budućnost, te na budućnost šire i uže zajednice, a posebno na budućnost djece.
Zgrade 
U današnje vrijeme i od ranije često se pominje izraz seljak u pežorativnom značenju te riječi, To se sve češće čuje od osoba koje imaju kompleks sela jer još uvijek imaju veze sa seima odakle su došli, ali zbog noblesa i da “podignu sebi gospodsku cijenu” to prikrivaju takvim perfidnim načinom. Prema političkoj ekonomiji , seljak čovjek koji stanuje na selu i ima zemlju, kuću i okućnicu, bogatiji je ili siromašniji, a neki su spadali u lumpen-proletarijat-jer su bili bezzemljaši.,
U gradu se ljudi obrazuju, nekad ostaju, ali ugkavnom veze sa selom ne prestaju. U gradu živi obrazovani i manje obrazovani svijet,lopovi, pijanice i svijet koji je zaposlen i ima svoje redovne prihode. Nijedni nisu potpuno prekinuli sa primitivizmom, Kulturno stanovnitvo i administracija čini grad-gradom. Svojatanja grada obična su glupost, pošrto svi stanovnici tog mjesta čune njegove stanovnike ( ponovo kompleks iz prošlosti).Permanentne seobe iz sela u grad nikada nisu prestale, a sa tim prelascima grad je dobijao neki stupanj primitivizma, zavisno od toga iz kojih su krajeva ljudi doselili. Gradovi kod nas u Bosni i Hercegovini, a i u Srbiji postali su samo velika sela. Razlikuju se i prema arhitekturi, i to je u stvari glavna vanjska razlika. Znači, kad procjenjujemo pojmove grad-sel cijenimo uglavnom kulturu stanovnika i izgled mjesta u kojem žive. A što se poštenja tiče jedan čovjek sa sela često je mnogo pošteniji nego građanin i to samo gradski primitivci ne priznaju da bi se osjetili kao pripadnici višeg društvenog sloja.